Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας

Ο Ελληνικός Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας (ΚΟΚ) σε μορφή pdf βρίσκεται εδώ:

http://www.sailingwhat.com/misc/KOK.pdf

Προσοχή! Δεν είναι μόνο τα σήματα κυκλοφορίας, ούτε το έντυπο των εξετάσεων. Είναι ολόκληρος ο ΚΟΚ!

Δύο Ταμπλό

Ανάμεσα στους κατάπτυστους και ασυνείδητους οδηγούς που συναντάμε κάθε μέρα στο δρόμο μας, ξεχωριστή θέση κατέχουν και αυτοί οι οποίοι, αδιαφορώντας για τους άλλους οδηγούς, προσπαθούν να πιάνουν δύο λωρίδες κυκλοφορίας. Είτε σταματημένοι στο φανάρι, είτε όταν κινούνται, κρατιούνται πάνω στη διαγράμμιση και κινούνται ελαφρά πότε λίγο δεξιά, πότε λίγο αριστερά, για να εμποδίζουν τους άλλους οδηγούς να τους προσπεράσουν. Έτσι, αυτοί έχουν πάντα την επιλογή να δουν ποια λωρίδα κινείται πιο γρήγορα και να χωθούν την τελευταία στιγμή, ενώ οι άλλοι πίσω τους είναι υποχρεωμένοι να τους περιμένουν να επιλέξουν.

Προσπέραση

Όταν κάποιος ξεκινάει να κάνει προσπέραση και κατά τη διάρκειά της πατάει και λίγο το φρένο, τι λέτε ότι μπορεί να σκέφτεται;

1) Πω-πω! Τρέχω πολύ. Αν τρακάρω τώρα μετωπικά, θα σκοτωθώ σίγουρα. Ας ελαττώσω ταχύτητα να σκοτωθώ λιγότερο.

2) Να προσπεράσω. Ή μάλλον όχι, να πάω πίσω. Όχι, θα προσπεράσω. Όχι, όχι, θα πάω πίσω. Μμμμμ, θα προσπεράσω...

3) Ο κίνδυνος είναι η ζωή μου. Όση περισσότερη ώρα διαρκεί μία προσπέραση, τόση περισσότερη αδρεναλίνη νιώθω στο αίμα μου.

Απόκριες

Εσείς, τι θα ντυθείτε τις απόκριες;

Οι Παγίδες της Γειτονιάς

Σε κάθε περιοχή που έμενα ή δούλευα μέχρι τώρα, υπήρχαν τριγύρω κάποιες παγίδες για τα αυτοκίνητα, τις οποίες, δυστυχώς, γνώριζαν μόνο οι ντόπιοι. Παγίδες όπως δρόμοι με προτεραιότητα που ξαφνικά διασταυρώνονται με άλλο δρόμο που έχει εκείνος προτεραιότητα, δρόμοι με κρυμμένα σήματα, μία διασταύρωση όπου δεν υπάρχει ΣΤΟΠ γιατί εννοείται ότι έχει προτεραιότητα ο εκ δεξιών, κτλ. Αναφέρω αυτά, διότι αυτά είναι τα επικίνδυνα, αυτές οι παγίδες μπορούν να προκαλέσουν ατύχημα. Και συχνά-πυκνά προκαλούν. Τακτικότατα. Και βέβαια τίποτα δεν αλλάζει. Γι αυτό το λόγο κι εγώ όπως και πολλοί άλλοι, όταν κινούμαστε σε άγνωστες περιοχές είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί, πηγαίνουμε αργά και καθυστερούμε τους άλλους, αλλά δεν έχουμε και άλλη επιλογή.

Απαγορεύονται Όλα

<<...>>

Βρομιάρηδες

Ένα πράγμα που παρατηρεί κανείς σε μία Ευρωπαϊκή χώρα είναι ότι τα αυτοκίνητα είναι πάντα καθαρά. Από την άλλη πλευρά, δεν βλέπεις τόσο πλυντήρια αυτοκινήτων, όπως στην Ελλάδα, που έχουμε ένα κάθε πενήντα μέτρα. Τι γίνεται; Είναι οι Έλληνες τόσο βρομιάρηδες και τα πλυντήρια αυτοκινήτων επιχορηγούνται; Σαφώς όχι. Απλώς το θέμα είναι ότι στην Ελλάδα όταν βρέχει, ακόμα και όταν ψιχαλίζει, οι δρόμοι γεμίσουν λάσπη και τα αυτοκίνητα λερώνονται αμέσως. Επίσης, ακόμα και όταν δεν βρέχει, είναι πολύ συνηθισμένο να υπάρχουν τρεχούμενα νερά στο δρόμο ή λακκούβες με λασπόνερα. Έτσι λοιπόν, οι Έλληνες οδηγοί συντηρούν τα πλυντήρια αυτοκινήτων, με το να τα επισκέπτονται τακτικά, αλλά όσο τακτικά και αν τα επισκέπτονται, πάντα τα αυτοκίνητά τους θα είναι βρώμικα. Διότι η βρωμιά είναι μέρος της Ελληνικής κουλτούρας πλέον.

Γκάνγκστερ

Για τη λεωφόρο Μαρκοπούλου στην περιοχή Κορωπίου και Παιανίας έχω γράψει κι άλλες φορές. Είναι ο μόνος δρόμος (ελπίζω δηλαδή να είναι ο μόνος) ο οποίος από ευθεία που ήταν απαλλοτριώθηκε για να γίνει με στροφές. Επίσης, είναι ένας από τους δρόμους (εδώ σίγουρα δεν είναι ο μόνος) ο οποίος ξαναστρώθηκε και έγινε χειρότερος από ότι ήταν πριν. Η απλή λογική λέει ότι όλα αυτά έγιναν προφανώς για να μην δελεάζει τους οδηγούς και να χρησιμοποιούν περισσότερο την Αττική Οδό. Τώρα όμως το κακό παράγινε, εφόσον κινδύνευσαν και κινδυνεύουν ανθρώπινες ζωές. Λόγω της κακοτεχνίας των φρεατίων, που σημειωτέον βρίσκονται στη μέση του δρόμου, χρειάστηκε να ξανασκάψουν για να τα ξαναφτιάξουν από την αρχή. Ο εργολάβος που ανέλαβε τη δουλειά, θεώρησε ότι με τρεις άθλιους κώνους σε κάθε σημείο μπορούσε να κλείσει το ένα ρεύμα, οδηγώντας τα αυτοκίνητα στο αντίθετο ρεύμα. Έτσι απλά. Χωρίς φωτισμό, χωρίς σήμανση και χωρίς καμία προειδοποίηση και σε σημεία μάλιστα που τα αυτοκίνητα μπορεί να κινούνται με ταχύτητες άνω των 100 χμ την ώρα ή πάνω σε «τυφλή» στροφή. Και πέρασε η πρώτη μέρα και πολλοί γλίτωσαν παρά τρίχα. Τη δεύτερη μέρα (καμία πρόοδος στα έργα) έγινε το μοιραίο. Δύο αυτοκίνητα συγκρούστηκαν μετωπικά. Την επόμενη ημέρα, ενισχύθηκε λίγο η σήμανση. Ποιος ευθύνεται γι αυτό; Ποιος θα πληρώσει γιο αυτά; Ποιος είναι επιτέλους αυτός που παίζει τόσο απροκάλυπτα με τις ανθρώπινες ζωές; Εδώ δεν πρόκειται για εγκληματική αμέλεια, αλλά για εγκληματική πράξη.

Συνετή Προσπέραση

Το πρώτο και το πιο βασικό κριτήριο πριν ξεκινήσει κανείς για προσπέραση, δεν είναι ούτε αν έχει ορατότητα, ούτε αν έχει χώρο, ούτε τίποτε άλλο. Θα πρέπει να είναι, αν η προσπέραση αξίζει τον κόπο και το ρίσκο. Διότι, αν πρόκειται να κάνεις μία προσπέραση για να περάσεις ένα αυτοκίνητο, το οποίο στο επόμενο φανάρι θα είναι πάλι δίπλα σου, αν όχι μπροστά σου, τότε πραγματικά δεν αξίζει ούτε για τη βενζίνη που θα κάψεις.

Περιποίηση

Από εκεί που περνάει το τραμ, στο χώρο δηλαδή που καταλαμβάνουν οι ράγες του συν κάτι παραπάνω, θα έχετε παρατηρήσει ότι υπάρχει πάντα φρεσκοκομμένο και καταπράσινο γκαζόν. Αντίθετα, εκεί που τελειώνει αυτό το όριο, παρόλο που αρχικά είχε φυτευτεί πράσινο όπου ήταν δυνατό, τώρα πια βασιλεύουν τα σκουπίδια, η σαπίλα και η ασχήμια. Κυρίως στην παραλιακή διαδρομή του τραμ αναφέρομαι. Εκεί λοιπόν οι «φτωχοί» Δήμοι, δεν διαθέτουν φαίνεται προσωπικό ούτε και πόρους για να περιποιηθούν το πράσινο. Ή απλώς δεν ενδιαφέρονται για άλλο πράσινο.

Πως το Κατάφερες Αυτό;

Ιδιωτική Πρωτοβουλία

Εκτός του κεντρικού αστικού δικτύου, όταν βρέχει στην Αττική, πλημμυρίζουν όλοι οι υπόλοιποι δρόμοι. Διότι σιγά μην κάτσει η ΕΥΔΑΠ ή ακόμα και η κατασκευάστρια εταιρία να ανησυχήσει για το τι θα γίνονται τα νερά της βροχής όταν βρέχει. Επειδή όμως η βροχή είναι μία πραγματικότητα στην Ελλάδα, όσο και αν θα εύχονταν να μη συνέβαινε ποτέ, το αποτέλεσμα είναι πως οι δρόμοι του περιφερειακού κυκλοφοριακού δικτύου πλημμυρίζουν με τις πρώτες ψιχάλες και τα νερά δεν έχουν που να πάνε. Ή μήπως έχουν; Καμιά φορά βρίσκουν διέξοδο στα παρακείμενα οικήματα (σπίτια, γραφεία, βιοτεχνίες, κτλ) ή στα οικόπεδα. Φυσικά, κανείς δεν θέλει να αδειάζουν τα νερά της βροχής στο οικόπεδό του, πόσο μάλλον στο υπόγειό του. Για το λόγο αυτόν, αναλαμβάνουν οι ίδιοι και στήνουν αυτοσχέδιους υδατοφράκτες μήπως και καταφέρουν να σώσουν τις περιουσίες του από τη «Θεομηνία». Το νερό όμως κάπου πρέπει να πάει και όταν αρχίσει ο πρώτος στη γειτονία να σηκώνει αναχώματα, σύντομα θα ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι. Και μετά; Και μετά τίποτα. Το νερό σχηματίζει μία θαυμάσια λίμνη που περιέχει περισσότερο νερό από όσο η λίμνη του Μαραθώνα και χρειάζεσαι HUMMER για να τη διασχίσεις. Έτσι εξηγούνται όλα.

Δύο Ταχύτητες

Παρακολουθώ τον τελευταίο καιρό την εξέλιξη στον τομέα της αυτοκινητοβιομηχανίας. Νέα μοντέλα, ασφαλέστερα, οικονομικότερα, φιλικότερα προς το περιβάλλον, που χαρίζουν αξεπέραστη απόλαυση με την οδήγησή τους. Χαίρεσαι να τα βλέπεις και να θαυμάζεις το έργο των σχεδιαστών. Χαίρεσαι να τα οδηγείς και να θαυμάζεις το έργο των μηχανικών. Το αυτοκίνητο ωστόσο δεν είναι ένα αντικείμενο το οποίο θα το τοποθετούσε κανείς στο σαλόνι του σπιτιού του. Για να το χαρεί, πρέπει να το βγάλει στο δρόμο. Να το οδηγήσει, να το ευχαριστηθεί. Όμως για να γίνει αυτό, πρέπει να υπάρχει και η αντίστοιχη υποδομή. Πρέπει δηλαδή να υπάρχουν δρόμοι, χώροι για στάθμευση, σήμανση που να τον προστατεύει, έργα που θα διευκολύνουν τη μετακίνηση και θα αξιοποιούν τις δυνατότητες των αυτοκινήτων. Και ενώ από την πλευρά των αυτοκινήτων υπάρχει αλματώδης εξέλιξη, από την πλευρά του οδικού δικτύου και των υποδομών δεν υπάρχει απολύτως τίποτε. Ίσως γιατί το δεύτερο βασίζεται στις ενέργειες του Ελληνικού κράτους, ενώ το πρώτο σε χώρες «προηγμένες».

Ελιγμοί

Όπως έχω ξαναπεί, για να κινηθείς γρήγορα στους δρόμους της πόλης, δεν χρειάζεσαι γρήγορο αυτοκίνητο. Χρειάζεσαι έξυπνη τακτική, παρατηρητικότητα και ευελιξία. Οι δρόμοι έχουν τόση κίνηση, που δεν προλαβαίνεις να κινηθείς γρήγορα, παρά μόνο να κερδίσεις μερικά μέτρα, ανάλογα με τη λωρίδα που επιλέγεις. Έτσι λοιπόν, ο χρυσός κανόνας του drivingAnarchy είναι: Πάντα πήγαινε στη λωρίδα με τα λιγότερα αυτοκίνητα, όσο αργά και αν κινείται. Κατά κανόνα αυτή είναι η δεξιά λωρίδα. Αργά ή γρήγορα όλοι θα σταματήσουν στην κίνηση ή στο φανάρι και τότε η λωρίδα με τα λιγότερα αυτοκίνητα θα σε προχωρήσει περισσότερο από τις άλλες. Όταν ξαναξεκινήσεις, τότε σίγουρα στη διπλανή λωρίδα θα υπάρχει κάποιος που ξεχάστηκε ή ένα ταξί, που θα μπορέσεις να μπεις μπροστά του, οπότε θα έχεις την ευκαιρία να προσπεράσεις το αργό όχημα της λωρίδας σου και να ξαναμπείς πίσω.

Όχι στο Διάλογο

Δεν αναφέρομαι στους επαγγελματίες του «διαλόγου», δηλαδή σε αυτούς που έχουν κάνει βιοποριστική τους ασχολία να κάνουν διάλογο, αντί να βρίσκουν λύσεις μέσω του διαλόγου. Αναφέρομαι στους οδηγούς που συναντούμε πολλές φορές στο δρόμο, σε κεντρικούς δρόμους ή σε δρόμους που έχουν κίνηση και παρόλα αυτά δεν έχουν κανένα πρόβλημα να κινούνται πλάι-πλάι με χαμηλή ταχύτητα προκειμένου να συνομιλούν. Κατεβασμένα τα παράθυρα, κρεμασμένοι και οι δύο για να είναι κοντά, «τα λένε» ψύχραιμοι, αδιαφορώντας για τους υπόλοιπους οδηγούς και το πρόβλημα που δημιουργούν. Έτσι είμαστε εμείς στην Ελλάδα: Οι φίλοι μας είναι πάνω απ’ όλα.

4Τροχα - 2Τροχα

Καλά, τα αυτοκίνητα τα λέγαμε τετράτροχα, τα μηχανάκια δίτροχα, αυτά πως θα τα λέμε;

Λίγα Λόγια για τις Ζάντες

Κατά καιρούς έχουν χρησιμοποιηθεί πολλά υλικά για την κατασκευή ζαντών. Σίδερο, πλαστικό, αλουμίνιο, μαγνήσιο, ατσάλι κ.α. Συνήθως οι κατασκευαστές αυτοκινήτων χρησιμοποιούν ζάντες απλού σιδήρου για θέμα κόστους. Στα πιο ακριβά αυτοκίνητα και λόγο ανταγωνισμού τα τελευταία χρόνια πολλές αυτοκινητοβιομηχανίες επιλέγουν να τοποθετούν ζάντες κράματος αλουμινίου οι οποίες συνήθως είναι μιας κοπής (όχι διαιρούμενες) και πιο ανθεκτικές.

Οι ζάντες που συναντάμε στο εμπόριο κατά κύριο λόγο είναι κατασκευασμένες από ελαφρύ τύπου αλουμινίου. Αυτό προσφέρει στο αυτοκίνητο ελαφρύτερο βάρος ανά ρόδα και καλύτερη συμπεριφορά. Φυσικά το αλουμίνιο είναι πιο ελαστικό και έτσι με αυτό όταν τρόπο απορροφούνται αρκετοί κραδασμοί που δέχεται η ζάντα. Σε αντίθεση με άλλα υλικά κατασκευής το αλουμίνιο λόγο ελαστικότητας είναι πιο ευάλωτο σε προσκρούσεις σε πεζοδρομία και λακκούβες και έτσι οι ζάντες στρεβλώνουν πιο εύκολα. Ένα από τα καλύτερα υλικά που χρησιμοποιούνται για την κατασκευή ζαντών είναι το μαγνήσιο, το οποίο πρωτοεμφανίστηκε σε αγωνιστικές ζάντες κάπου το 1960 και προσφέρει ανθεκτικότητα, είναι πιο ελαφρύ και φυσικά αρκετά πιο ακριβό.

Γιατί οι Έλληνες δεν θα Συμμετάσχουν Ποτέ στη F1

1) Ο Έλληνας δεν μπορεί να οδηγεί σε κανονικό δρόμο χωρίς λακκούβες, σαμαράκια, σκαψίματα της ΔΕΗ. Συνέπεια αυτού, θα είναι να κοιμηθεί στο τιμόνι.

2) Η Formula 1 δεν διαθέτει κόρνα, πώς θα μπορέσει να σπάσει τα νεύρα του προπορευόμενου;

3) Η Formula 1 δεν διαθέτει τασάκι, ράδιο CD Player , υδραυλική φραπεδιέρα, θήκη για το κινητό και ειδική θήκη για τα γυαλιά ηλίου. Η οδήγηση γίνεται βαρετή.

4) Στη Formula 1 δεν έχει μέρος για να βάλει το μαξιλαράκι που γράφει «I LOVE YOU», το αρκουδάκι που του χάρισε το μωρό του, το μπρελόκ του Ολυμπιακού, το μαγνητάκι που γράφει «Μπαμπά μην τρέχεις», το σκόρδο, τη χάντρα και τα χαϊμαλιά.

5) Στη Formula 1, δεν μπορεί να κρεμάσει το χέρι του έξω από το παράθυρο.

6) Στην πίστα της Formula 1, έχει μόνο ένα φανάρι το οποίο: δεν μπορεί να το παραβιάσει, ούτε να κορνάρει για να ξεκινήσει ο «μ@λ@κ@ς» που είναι μπροστά, ούτε μπορεί να ξεκινήσει όποτε του καπνίσει ή να κάνει πως δεν το είδε ή ακόμα και να σταματήσει μετά από αυτό.

7) Στη Formula 1, η ζώνη ασφαλείας είναι υποχρεωτική.

8) Από τα pit stop δεν μπορεί να βγει «κομμάτια» όπως θα έκανε ξεπαρκάροντας.

9) Στη Formula 1, δεν υπάρχουν διασταυρώσεις με προτεραιότητα για να τις παραβιάσει.

10) Όταν κάποιος τον προσπεράσει στην πίστα, δεν είναι καθόλου "μ@λ@κ@ς" και "άχρηστος"

Άχρηστες Πινακίδες

Το ότι ζούμε σε μία χώρα που υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι διασκεδάζουν να καταστρέφουν πινακίδες κυκλοφορίας, το γνωρίζουμε. Για δικούς τους λόγους, εισπράττουν ευχαρίστηση με το να κολλάνε αυτοκόλλητα ή να μουτζουρώνουν τις πινακίδες. Αυτοί δεν φταίνε. Χρειάζονται βοήθεια. Η Πολιτεία όμως, που υποτίθεται ότι διαθέτει ανθρώπους που δεν είναι στο ίδιο πνευματικό επίπεδο με αυτούς, τι κάνει; Γιατί δεν τις καθαρίζει και μάλιστα άμεσα;

Οδηγοί στη Βροχή

Όπως «γορίλες στην ομίχλη». Υπάρχουν τρεις τύποι: Ο πρώτος είναι ο οδηγός που πάει συνετά στη βροχή, γιατί ξέρει ότι στους Ελληνικούς δρόμους πάντα μπορεί να περιμένει την έκπληξη. Αυτός ο τύπος δεν μας ενδιαφέρει εδώ. Μετά, υπάρχει ο υπέρ-συντηρητικός τύπος, που με τις πρώτες ψιχάλες πηγαίνει με 5 χιλιόμετρα την ώρα, δημιουργώντας κυκλοφοριακή συμφόρηση. Επίσης στις λακκούβες με το νερό – ακόμα και αυτές που έχουν 6 χιλιοστά βάθος - ακινητοποιεί το αυτοκίνητό του τελείως, το σκέφτεται πρώτα και μετά περνάει με πρώτη ταχύτητα και 3 χλμ την ώρα. Και τέλος υπάρχει ο τύπος «ξυπνάει-μέσα-μου-ο-Sebastien-Loeb» που με τη βροχή θεωρεί έξυπνο να πηγαίνει σαν ετοιμόγεννος, με ιλιγγιώδη γκάζια – φρένα, απότομες τιμονιές, σφήνες και επικίνδυνους ελιγμούς. Αυτός ή προσπαθεί να αποδείξει την αξία του σαν οδηγός, ή του βγαίνει το απωθημένο «θέλω-να-το-κάνω-όπως-στην-TV» ή απλώς έχει άγνοια κινδύνου. Όποιο και να είναι το πρόβλημα, εμείς οι υπόλοιποι τι φταίμε όμως;