Δύο Ταχύτητες

Παρακολουθώ τον τελευταίο καιρό την εξέλιξη στον τομέα της αυτοκινητοβιομηχανίας. Νέα μοντέλα, ασφαλέστερα, οικονομικότερα, φιλικότερα προς το περιβάλλον, που χαρίζουν αξεπέραστη απόλαυση με την οδήγησή τους. Χαίρεσαι να τα βλέπεις και να θαυμάζεις το έργο των σχεδιαστών. Χαίρεσαι να τα οδηγείς και να θαυμάζεις το έργο των μηχανικών. Το αυτοκίνητο ωστόσο δεν είναι ένα αντικείμενο το οποίο θα το τοποθετούσε κανείς στο σαλόνι του σπιτιού του. Για να το χαρεί, πρέπει να το βγάλει στο δρόμο. Να το οδηγήσει, να το ευχαριστηθεί. Όμως για να γίνει αυτό, πρέπει να υπάρχει και η αντίστοιχη υποδομή. Πρέπει δηλαδή να υπάρχουν δρόμοι, χώροι για στάθμευση, σήμανση που να τον προστατεύει, έργα που θα διευκολύνουν τη μετακίνηση και θα αξιοποιούν τις δυνατότητες των αυτοκινήτων. Και ενώ από την πλευρά των αυτοκινήτων υπάρχει αλματώδης εξέλιξη, από την πλευρά του οδικού δικτύου και των υποδομών δεν υπάρχει απολύτως τίποτε. Ίσως γιατί το δεύτερο βασίζεται στις ενέργειες του Ελληνικού κράτους, ενώ το πρώτο σε χώρες «προηγμένες».