Εύλογη απορία που διάβασα σε κάποια ιστοσελίδα του διαδικτύου. Έχετε δει, λέει, ποτέ σε ένα οποιοδήποτε περιοδικό αυτοκινήτου να έχουν συνέντευξη κάποιου 20χρονου παιδιού που έχασε τα πόδια του και είναι καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι για μια #$%^& που έκανε στο δρόμο; Όχι. Ποτέ. Αλλά μπορείτε να μάθετε άνετα πως θα μετατρέψετε τον ατμοσφαιρικό σας κινητήρα σε turbo και πως θα διπλασιάσετε τα άλογα του κινητήρα σας.
Καλά, κανείς αρμόδιος δεν έχει σκεφτεί ότι τα τροχαία θα μειωθούν μόνο όταν αυτοί που πιάνουν τιμόνι ξέρουν να οδηγούν και δεν έχουν απλώς δίπλωμα; Το δίπλωμα οδήγησης διασφαλίζει ότι ο κάτοχός του έχει τις γνώσεις και τις ικανότητες να βγει στο δρόμο; Μήπως πολλά από τα ατυχήματα οφείλονται σε άγνοια ή σε έλλειψη εμπειρίας και θα έπρεπε να υπάρχει πιο σωστή προετοιμασία και καλύτερη συναίσθηση από τους ίδιους τους οδηγούς; Μήπως θα βοηθούσε να δίνονταν διπλώματα οδήγησης δοκιμαστικά για δύο χρόνια σε όλους τους νέους οδηγούς όπως γίνεται στη Γερμανία; Μήπως θα έπρεπε να είναι λίγο πιο αυστηρά τα μέτρα για τους μεγάλους σε ηλικία που ζητούν ανανέωση του διπλώματος;
Πάλι στα θλιβερά, αλλά που είναι τόσο αληθινά. Πρώτη αιτία θανάτου στην Ελλάδα στις ηλικίες 18 έως 44 είναι τα τροχαία ατυχήματα. Με 3.500 νεκρούς, 10.000 τετραπληγικούς και 45.000 τραυματίες το χρόνο, μάλλον στην Ελλάδα αγνοούμε τι σημαίνει σωστή οδήγηση και συμπεριφορά. Το 82% των τροχαίων δυστυχημάτων στην Ελλάδα γίνονται εντός των μεγάλων πόλεων και με λιγότερο από 60 χιλιόμετρα την ώρα. Πιστεύει κανένας ότι αυτά τα στατιστικά θα αλλάξουν με τα υψηλά πρόστιμα;
Οι δρόμοι στην Ελλάδα είναι γεμάτοι κινδύνους. Σαν οδηγοί είμαστε επικίνδυνοι. Άρα την ώρα που οδηγούμε πρέπει να σκεφτόμαστε μπροστά. Δηλαδή να έχουμε στο μυαλό μας όλα τα πιθανά σενάρια που μπορούν να τύχουν, ειδικά όταν κάνουμε κάποιον επικίνδυνο ελιγμό. Για παράδειγμα, όταν προσπερνάω σκέφτομαι: Τι θα κάνω αν βγει αυτοκίνητο χωρίς να κοιτάξει από πλαϊνή διασταύρωση, τι θα κάνω αν ο μπροστινός δεν με έχει δει και πάει να βγει και αυτός για να προσπεράσει, τι θα κάνω αν ο μπροστινός αποφασίσει να στρίψει αριστερά χωρίς φλας, κτλ. Αυτό βοηθάει να προλαμβάνουμε πολλές δυσάρεστες καταστάσεις αλλά προϋποθέτει ότι πρέπει να οδηγούμε πολύ συγκεντρωμένοι. Αυτό είναι η λεγόμενη αμυντική οδήγηση.
Οι περισσότερες ρυθμίσεις στο οδικό δίκτυο, π.χ. μονοδρομήσεις, πεζοδρομήσεις και απαγορεύσεις, γίνονται όχι με γνώμονα την πιο εύρυθμη κίνηση των οχημάτων, αλλά με γνώμονα το να τη δυσχεράνουν, ώστε κάποια στιγμή οι οδηγοί να μη χρησιμοποιούν το συγκεκριμένο δρόμο. Μα είναι ποτέ δυνατόν; Αυτό λοιπόν μεταφράζεται σε περισσότερη ώρα στο δρόμο, περισσότερο εκνευρισμό, διοχέτευση μεγαλύτερου όγκου κυκλοφορίας σε κεντρικούς δρόμους, περισσότερη μόλυνση, περισσότερη κατανάλωση καυσίμων. Το κακό είναι ότι πολλοί δήμοι συνεχίζουν να εφαρμόζουν τέτοια μέτρα κάνοντας κακό και στα αυτοκίνητα αλλά και στους ίδιους τους κατοίκους τους. Λίγη κοινή λογική.
Το αυτόματο πότισμα είναι ότι πρέπει για τους δημόσιους χώρους. Στην Ελλάδα γενικά έχουμε αυτό το πρόβλημα: Μπορούμε να φτιάξουμε κάτι μεγαλειώδες αλλά μετά το εγκαταλείπουμε στη μοίρα του. Το ίδιο θα συνέβαινε και με τα παρτέρια, που αν δεν είχε εφευρεθεί το αυτόματο πότισμα θα είχαν όλα ξεραθεί. Όμως τα παρτέρια τα συντηρεί το αυτόματο πότισμα, αλλά το αυτόματο πότισμα δεν το συντηρεί κανείς. Και δεν είναι μόνο ότι κάποια στιγμή ξεραίνονται κάποια παρτέρια. Όταν τρυπάνε οι σωλήνες, ο δρόμος γεμίζει νερά ή ακόμα χειρότερα δημιουργούνται πίδακες που ρίχνουν με πίεση αρκετό νερό στο δρόμο. Για τα μηχανάκια και τα ανοιχτά αυτοκίνητα, αυτό μπορεί να είναι μεγάλο πρόβλημα και να προκαλέσει σοβαρό ατύχημα. Νομίζετε ότι υπερβάλλω; Κάντε μία βόλτα από την παραλιακή, από τη Βουλιαγμένη μέχρι το Φάληρο και θα δείτε.
1 Δεν οδηγούμε εάν δεν υπάρχει ανάγκη. Τα ΜΜΕ μπορεί να μας γλιτώσουν και χρόνο και χρήμα και άγχος.
2 Διαλέγουμε το κατάλληλο αυτοκίνητο. Εάν πρόκειται να χρησιμοποιούμε το αυτοκίνητο κυρίως μέσα στην πόλη, αγοράζουμε ένα μικρό όχημα.
3 Οδηγούμε όσο το δυνατόν πιο κοντά στη μέγιστη ροπή του αυτοκινήτου μας. Δεν ζορίζουμε το αυτοκίνητο ούτε στις πολύ ψηλές ούτε στις πολύ χαμηλές στροφές.
4 Διατηρούμε όσο το δυνατόν μια σταθερή ταχύτητα. Η αυξομείωση του γκαζιού και τα απότομα φρεναρίσματα οδηγούν σε μεγάλες απώλειες ενέργειας.
5 Οδηγούμε βλέποντας όσο το δυνατόν πιο μακριά, προβλέποντας την κίνηση του δρόμου.
6 Επιβραδύνουμε απαλά, αφήνοντας το γκάζι σε σωστό χρόνο, με το αυτοκίνητο σε ταχύτητα.
7 Στις στροφές μπαίνουμε με σωστή ταχύτητα για να μη φρενάρουμε απότομα και τις κατηφόρες δεν τις κατεβαίνουμε με "νεκρά".
8 Ψάχνουμε για οικολογικά προϊόντα, όπως ελαστικά, καύσιμα, αεροδυναμικά βοηθήματα, κτλ.
9 Ελέγχουμε την πίεση των ελαστικών του αυτοκινήτου τακτικά.
10 Χρήση ηλεκτρονικών συσκευών που ελέγχουν την κατανάλωση καυσίμων.
11 Ξαλαφρώνουμε το αυτοκίνητο απ' όλα τα άχρηστα αντικείμενα, καθώς και τις μπαγκαζιέρες οροφής, όταν δεν τις χρησιμοποιούμε.
12 Δεν χρησιμοποιούμε αδικαιολόγητα το κλιματιστικό του αυτοκινήτου.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση προώθησε πριν από περίπου τέσσερα χρόνια, στο πλαίσιο του προγράμματος SAVE μια σειρά από πρωτοβουλίες. Σε αρκετά κράτη η οικολογική οδήγηση αποτελεί μέρος της επίσημης προετοιμασίας των οδηγών για να πάρουν το δίπλωμα οδήγησης. Στη Γερμανία, όλοι οι δάσκαλοι οδήγησης έχουν επανεκπαιδευθεί πάνω στο eco-driving, το οποίο εξετάζεται και συνυπολογίζεται για την απόκτηση διπλώματος. Στην Ολλανδία πάνω από το 90% των δασκάλων οδήγησης έχουν εκπαιδευθεί σχετικά, ενώ η κυβέρνηση μελετά το ενδεχόμενο να το εισαγάγει και στις εξετάσεις. Ανάλογος προβληματισμός υπάρχει και στην Ισπανία. Στην Ελβετία και στη Φινλανδία η οικολογική οδήγηση αποτελεί τμήμα του δεύτερου σταδίου εκπαίδευσης των οδηγών.
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ που παρκάρουν τα φορτηγά και τα λεωφορεία, τουλάχιστον που περνούν τις νύχτες όταν δεν χρησιμοποιούνται; Κι εγώ είχα αυτή την απορία αλλά ανακάλυψα τελικά ότι υπάρχουν συγκεκριμένες περιοχές και συγκεκριμένοι δρόμοι στην Αθήνα όπου είναι γεμάτοι από παρκαρισμένα επαγγελματικά αυτοκίνητα. Δεν ξέρω γιατί έχουν επιλεγεί τα σημεία αυτά και αν κάποιος ξέρει, πολύ θα ήθελα να μάθω κι εγώ...
Ποιος νόμος ακριβώς ορίζει ότι στην περιοχή μπροστά στα περίπτερα απαγορεύεται η στάθμευση; Γιατί σε περιοχές όπου είναι γεμάτες από διπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα, οι χώροι μπροστά – ή μάλλον πίσω, γιατί μπροστά είναι η πλευρά προς το πεζοδρόμιο- είναι κατειλημμένοι από διαφημιστικές πινακίδες, καφάσια, καρέκλες κτλ του περιπτερά; Γιατί ο κύριος περιπτεράς ενοχλείται αν παρκάρει κάποιο αυτοκίνητο μπροστά (πίσω) στο μαγαζί του; Του κόβει τη βιτρίνα;
Το θέμα είναι μεγάλο. Χώροι στάθμευσης στις πόλεις, παρκόμετρα, δημοτική αστυνομία, κτλ. Όμως εγώ θέλω να επικεντρωθώ σε κάτι άλλο: δημόσιες υπηρεσίες, νοσοκομεία, στρατόπεδα, κτλ, γιατί πρέπει να είναι μέσα στα αστικά κέντρα. Και αν πρέπει να είναι, πόσο δύσκολο είναι να έχουν τέσσερα πατώματα υπόγεια γκαράζ; Δηλαδή όταν φτιάχνεται ένα «μεγάλο έργο πνοής», κανείς δεν σκέφτεται ότι ο κόσμος θα πρέπει να πάει εκεί με κάποιο τρόπο; Και από τη στιγμή που τα ΜΜΜ είναι τόσο ελλιπή και ανεπαρκή, γιατί τουλάχιστον δεν ξεκινάει ένα έργο με προοπτική κάποιων ετών;
«Η Φινλανδία και η Σουηδία, που είναι γεμάτες δάση και αχανείς ελεύθερες εκτάσεις, έχουν λιγότερα SUV από την Ελλάδα», λέει ο κ. Τσιουτρός, του ΙΜΕΤ.
Πολλοί οδηγοί προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τα οφέλη της σύγχρονης τεχνολογίας, συνδυάζοντας τα με κακές οδηγικές συνήθειες. Ο λόγος για τη χρήση των ηλεκτρονικών βοηθημάτων, από ABS και ESP μέχρι τα δορυφορικά συστήματα πλοήγησης. Ειδικά για αυτά τα τελευταία μπορούν να αποσπάσουν την προσοχή του οδηγού από το δρόμο με ολέθρια αποτελέσματα. Γι αυτό πρέπει να τοποθετούνται και στα κατάλληλα σημεία ώστε να μην εμποδίζουν το οπτικό πεδίο, να μη δημιουργούν νεκρές γωνίες, να μην χρειάζεται να φύγει το βλέμμα του οδηγού από το δρόμο και τέλος να μην απασχολεί τα χέρια του οδηγού για μεγάλο χρονικό διάστημα και μακριά από τα χειριστήρια.
Η υπόθεση των περίεργων καπακιών με τα περίεργα σύμβολα στους δρόμους της Αθήνας και πολλών άλλων ελληνικών πόλεων είναι πλέον ευρύτερα γνωστή. Για την ιστορία του θέματος, στα πεζοδρόμια συνήθως μπορεί κανείς να ανακαλύψει άφθονα μεταλλικά καπάκια φρεατίων τα οποία είναι αλλιώτικα από τ' άλλα. Πρόκειται για καπάκια -σχετικά μικρά συνήθως σε διαστάσεις- που φέρουν καταφανώς μαγικά σύμβολα με κυριότερο ανάμεσά τους το πεντάκτινο αστέρι και πάμπολλες παραλλαγές του. Τα εν λόγω καπάκια πρέπει να είναι αρκετά παλιά, αλλά περνούσαν απαρατήρητα, ακόμα και από ανθρώπους του χώρου της έρευνας του αγνώστου που μπορούσαν να εντοπίσουν την ιδιομορφία τους. Αυτό δεν είναι κατ' ανάγκη παράξενο. Τα μεταλλικά καπάκια των πεζοδρομίων είναι κάτι τόσο κοινό και εμφανές που δύσκολα το προσέχει κανείς.
Διαβάστε το όλο στο http://www.metafysiko.gr/textview.php?id=125
Αγαπώ τα ζώα. Αλλά δεν φτάνω σε υπερβολές και σε ακρότητες που έχουν γίνει πολύ της μόδας τελευταία στην Ελλάδα. Όταν οδηγώ προσέχω. Αν πεταχτεί κάποιο αδέσποτο ζώο (αλήθεια, γιατί να υπάρχουν αδέσποτα ζώα που κυκλοφορούν στους δρόμους;) αν μπορώ να το αποφύγω θα το αποφύγω. Αν δεν μπορώ, θα περάσω από πάνω του. Δεν διακινδυνεύω καμία ανθρώπινη ζωή για κανένα ζώο. Όποιος τα αγαπάει ας αναγνωρίσει την αδυναμία τους να ζουν σε πόλεις με αυτοκίνητα και ας τα πάρει από αυτό το εχθρικό περιβάλλον. Ή αλλιώς ας μαζεύει τα πατημένα κουφάρια τους από τους δρόμους. Όμως δεν έχει κανένα δικαίωμα να διαμαρτύρεται για τους οδηγούς που τα σκότωσαν, γιατί σίγουρα δεν το έκαναν από πρόθεση.
Υπάρχουν πολλές διασταυρώσεις του οδικού δικτύου με το σιδηροδρομικό δίκτυο. Τα σημεία αυτά άλλοτε είναι φυλασσόμενα και άλλοτε όχι (άλλο μεγάλο θέμα αυτό για συζήτηση). Όμως, εκεί συνήθως το οδόστρωμα είναι σε κακά χάλια. Και επειδή δεν υπάρχουν πάντα προειδοποιητικά, κινδυνεύεις να πέσεις με ταχύτητα και είτε να κάνεις ζημιά στο αυτοκίνητο, είτε ακόμα χειρότερα να χάσεις τον έλεγχο. Και μάλιστα, η κακή παράδοση των διασταυρώσεων έχει μεταφερθεί και στα τραμ. Όπου το τραμ συναντάει το δρόμο, το οδόστρωμα είναι για κλάματα. Και αναγκάζονται πολλοί να φρενάρουν και μειώνεται η ταχύτητα πολύ και καταπονείς αναρτήσεις, ελαστικά κλπ. Αλλά νοιάζει κανέναν;
Πολύ μεγάλο το θέμα που δεν μπορεί να καλυφθεί στη μία αράδα του driving(A)narchy. Είναι έγκλημα εκ προμελέτης να υπάρχουν μικρά παιδιά στο αυτοκίνητο χωρίς ζώνες ή παιδικά καθίσματα και πολύ περισσότερο το να μην κάθονται στα πίσω καθίσματα (επίσης με ζώνη). Εξοργίζομαι όταν βλέπω από το παράθυρο μου στο διπλανό αμάξι να παίζουν παιδιά στα καθίσματα των ακριβών τζιπ και να πηγαίνουν μπρος πίσω, ενώ ο μπαμπάς οδηγεί άνετος και ωραίος (χωρίς ζώνη) επειδή νομίζει πως με ένα αυτοκίνητο - τέρας τίποτα δεν τον αγγίζει. Είναι θέμα οδικής παιδείας και γνώσεων του καθένα. Το παιδί συνηθίζει και μεγαλώνει σε ένα τέτοιο περιβάλλον βλέποντας τον μπαμπά και τη μαμά χωρίς ζώνη, να προσπαθεί να τη γλιτώσει από το μπλόκο της τροχαίας με κάποιο κουτοπόνηρο κόλπο και άρα συμπεραίνοντας ότι ζώνη φοράμε για να ξεγελάσουμε την Τροχαία όταν μας βλέπει, όχι για τη δική μας ζωή. Ωραίο το γκάζι, τα όμορφα αυτοκίνητα, η γρήγορη οδήγηση αλλά δεν αξίζει να ρισκάρεις τη ζωή σου, ούτε τις ζωές των παιδιών σου.
Don’t benchmark with the cripples, λέει ένα ρητό. Δηλαδή μη συγκρίνεις τον εαυτό σου με τους χειρότερους αν θέλεις να προοδεύσεις. Και πράγματι πόση εφαρμογή έχει αυτό. Καμιά φορά συγκρίνουμε την κατάσταση των δρόμων στην Ελλάδα με χώρες όπως η Αίγυπτος, η Ινδία, οι Αραβικές χώρες, Αφρικανικές χώρες κτλ. Και λέμε, μα εδώ είμαστε παράδεισος. Άλλες φορές πάλι συγκρινόμαστε με το Δυτικό Κόσμο και μας πιάνει μαύρη απελπισία. Εδώ είναι που διαφωνώ. Όσο και αν μας πιάνει απελπισία, η σύγκρισή μας πρέπει να είναι με αυτούς. Όχι με τον τρίτο Κόσμο. Δεν θέλουμε να γίνουμε τρίτος Κόσμος, θέλουμε να γίνουμε πιο πολιτισμένοι.
Οι δρόμοι μας είναι στενοί. Τα πεζοδρόμια το ίδιο. Και σαν να μην φτάνει αυτό, γεμίζουν τα πεζοδρόμια με τραπεζάκια, με σταντ, με εμπορεύματα, με πάγκους, κτλ, τα οποία ενίοτε βγαίνουν και στο δρόμο. Οι πόλεις έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο και βρώμικο παζάρι. Λεωφόρος Αλεξάνδρας, Πατησίων, Πειραιώς, Μοναστηράκι, χώρος ηλεκτρικού σταθμού Πειραιά, Αλιπέδου στον Πειραιά, πεζόδρομος Κοραή, Ερμού, Πανεπιστημίου και πάμπολλοι άλλοι δημόσιοι χώροι και δρόμοι, είναι μονίμως κατειλημμένοι από εμπορεύματα ριγμένα φύρδην-μείγδην και εμπόρους όλων των φυλών και των χρωμάτων. Η κατάσταση σε μερικές περιπτώσεις είναι απελπιστική, αφού οι πεζοί δεν μπορούν να περάσουν από τα πεζοδρόμια και στο δρόμο επικρατεί κυκλοφοριακό χάος.
Δεν το λέω κοροϊδευτικά. Παρόλο που πολλοί έχουν μία συγκεκριμένη (κακή) άποψη για τα ταξί και για τους ταξιτζήδες, υπάρχουν σοβαροί λόγοι που το αμφισβητώ. Κι ας ήμουν κι εγώ ένας από αυτούς που πίστευαν ότι τα ταξί στην Ελλάδα είναι μία υπόθεση χαμένη από χέρι. Τις προάλλες ήμουν στο λιμάνι του Πειραιά. Έφτασα με το καράβι και δίπλα ακριβώς ήταν παραταγμένα τα ταξί το ένα πίσω από το άλλο. Με την παρουσία και την επίβλεψη του Λιμενικού, οι επιβάτες επιβιβάζονταν κανονικά με τη σειρά και έφευγαν. Κάποια στιγμή εμφανίστηκε ένας πονηρός ταξιτζής ο οποίος παρέκαμψε την ουρά και ήρθε μπροστά στο πλοίο να τσιμπήσει πελάτη στα γρήγορα. Οι υπόλοιποι συνάδελφοί του δεν είπαν τίποτα. Μόνο κοίταξαν τον Λιμενικό ο οποίος αντελήφθη τι έγινε και έστειλε τον πονηρό ταξιτζή εκτός λιμανιού, να κάνει τον κύκλο και να γυρίσει τελευταίος στην ουρά αν ήθελε. Πρόσφατα πάλι βρέθηκα και στο λιμάνι της Ραφήνας. Τα ταξί παραταγμένα, πεντακάθαρα και οι οδηγοί καθαροί, εξυπηρετικοί και ευγενικοί. Η καλύτερη εικόνα για τους τουρίστες που επισκέπτονται την Ελλάδα. Ομολογώ ότι μου έκανε μεγάλη εντύπωση.
Εγώ το περίμενα. Με τα υψηλά πρόστιμα και τις απειλές, αλλά και όλους αυτούς του κακομοίρηδες που έφαγαν την καραμέλα ότι πληρώνοντας θα μάθουμε να οδηγούμε, η συμπεριφορά κάποιων ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων άλλαξε. Είδα λοιπόν τις προάλλες ένα μπαρμπούλη με ένα αυτοκίνητο 20αετίας φορτωμένο με κάτι θείτσες και με κόκκινο αριθμό (που το θυμήθηκε;) Πήγαινε λοιπόν στο δρόμο, κλασσικά αριστερά, με 50. Δυστυχώς κάποια στιγμή πλάγιασε με ένα φορτηγό το οποίο πήγαινε με την ίδια ταχύτητα. Ούτε γκάζι πάταγε να το περάσει, ούτε έκοβε να μπει πίσω του. Η ουρά από πίσω του μεγάλωνε. Κάποια στιγμή φτάνει σε ένα προειδοποιητικό φανάρι (το πορτοκαλί που αναβοσβήνει). Έκανε ότι μπορούσε για να τον πιάσει το κόκκινο. Πάτησε φρένο αρχικά (και μαζί του τα 200 αυτοκίνητα που ακολουθούσαν) και όσο έβλεπε ότι πλησίαζε το φανάρι και αυτό δεν γινόταν κόκκινο, τόσο πάταγε και πιο πολύ φρένο. Τελικά βέβαια τα κατάφερε. Ένα μέτρο πριν ανάβει το πορτοκαλί και ο θείος κοκαλώνει επιτόπου. Νομοταγής. Οδηγεί με ασφάλεια. Έτσι θα μας κάνουν τα νέα μέτρα.
Όσοι δεν είχατε τη χαρά να βρεθείτε στην έρημο και να απολαύσετε μια αμμοθύελλα, μην στεναχωριέστε καθόλου. Φίλοι φορτηγατζήδες φροντίζουν να σας προσφέρουν την ίδια εμπειρία και με κίνδυνο μάλιστα να φάνε πρόστιμο (ανέκδοτο, γελάσατε;) Είναι υποχρεωτικό τα φορτηγά που μεταφέρουν χύμα φορτίο να είναι σκεπασμένα. Πολλοί λοιπόν, επειδή είναι έξυπνοι, έχουν βάλει ξεσκισμένες τέντες, δίχτυα, μουσαμάδες ή κάθε είδους κουρέλι που είναι μικρότερο, στενότερο ή σχεδόν διαλυμένο. Και έτσι είναι νομικά καλυμμένοι, κατά το γράμμα του νόμου. Άλλοι πάλι, είναι ακόμα πιο έξυπνοι και δεν βάζουν καθόλου τέντα. Και οι δύο ομάδες θα πρέπει να είναι περήφανες για την εξυπνάδα τους, που γλιτώνουν από την τσιμπίδα του νόμου. Τι κι αν διακινδυνεύουν τις ζωές κυρίως όσων κινούνται με μηχανάκια πίσω τους; Και να σκοτωθεί κανένας, θα βγει ο πρόεδρός τους και θα διαμαρτυρηθεί δημοσίως ότι η κακιά αστυνομία τους παρεμποδίζει από το να βγάλουν το ψωμάκι τους.
Το ότι πολλές φορές τα φορτηγά πάνε στο δρόμο μαλλιοκούβαρα, πιστεύω είναι γνωστό σε όλους. Μου έχει να δω φορτηγό να προσπερνάει ΙΧ την ώρα που ερχόταν από απέναντι άλλο ΙΧ σε ένα δρόμο που μόλις χωρούσε δύο αυτοκίνητα. Το αποτέλεσμα; Έβγαλε και τα δύο ΙΧ στο πλαϊνό χαντάκι. Όταν βιάζονται να πάρουν το δρομολόγιο (πληρώνονται ανάλογα με τα δρομολόγια που θα κάνουν τη μέρα), δεν λογαριάζουν τίποτα. Τι κι αν είναι υπερφορτωμένο; Το πολύ-πολύ να μην μπορεί να φρενάρει, να σταματήσει λόγω βάρους. Τι κι αν έχει φθαρμένα λάστιχα; Το πολύ-πολύ να διπλώσει σε κάποια στροφή και να πάρει μαζί του «σκούπα» το απέναντι ρεύμα. Τι κι αν είναι παλαιοί και κατεστραμμένοι οι ιμάντες πρόσδεσης; Το πολύ-πολύ να φύγει το φορτίο και να «θερίσει» κανένα πούλμαν με παιδάκια. Έτσι κι αλλιώς, ένα μήνα μετά θα έχουν όλα ξεχαστεί.
Επιτρέπεται λέει να μιλάς στο κινητό αν διαθέτεις συσκευή Bluetooth. Ασύρματο μικρόφωνο – ακουστικό δηλαδή για το τηλέφωνο. Το πρόβλημα δηλαδή εντοπίστηκε στο ότι απασχολούνται τα χέρια κατά τη διάρκεια της οδήγησης και δεν μπορείς να έχεις το τηλέφωνο στο αυτί και ταυτόχρονα να οδηγείς. Εγώ διαφωνώ. Πιστεύω πως το πρόβλημα να μιλάς και να οδηγείς την ίδια ώρα είναι στη συγκέντρωση. Δηλαδή όταν μιλάει ο οδηγός στο τηλέφωνο αποσπάται η προσοχή του. Και να σας πω κάτι. Δεν διαφωνώ μόνο εγώ. Έχουν γίνει σχετικές έρευνες που έχουν αποδείξει ότι ο οδηγός που μιλάει στο τηλέφωνο (ακόμα και ανοιχτής ακρόασης car kit) έχει αντιδράσεις μεθυσμένου και πολύ μάλιστα. Άρε πως επιτρέπεται; Πόσο δύσκολο είναι να αποχωριστούμε το τηλέφωνό μας για όση ώρα οδηγούμε;
Τώρα που έκλεισαν τα σχολεία, κάποιοι συγκεκριμένοι δρόμοι είναι παραδεισένιοι. Δηλαδή, έχουν ξεφορτώσει από την κίνηση του χειμώνα, λόγω των σχολικών και των μαμάδων που πηγαίνουν τα αργοπορημένα βλαστάρια τους στο σχολείο με το ΙΧ τους. Και μιας και μου καλάρεσε να βλέπω τους δρόμους τόσο άδειους, σκέφτηκα, μήπως θα ήταν καλύτερο να γίνει κάποια ρύθμιση στα ωράρια των σχολείων ώστε να μην πέφτουν πάνω στην ώρα αιχμής που πηγαίνει ο κόσμος στη δουλειά του; Γιατί το να περιμένεις να δεις τροχονόμο να ρυθμίζει την κυκλοφορία το θεωρώ μάλλον απίθανο.
Εγώ πάντως κατέληξα πως τα δυστυχήματα οφείλονται στη βιασύνη των οδηγών. Γι αυτό περνάμε με κόκκινο, προσπερνάμε αντικανονικά, χωνόμαστε και τρέχουμε παραπάνω από το όριο. Γιατί βιαζόμαστε όμως; Επειδή μας κυνηγάνε τα χρέη και προσπαθούμε να κάνουμε όσο το δυνατόν περισσότερες δουλειές μέσα στο 24ωρο; Μήπως με την απαράδεκτη κατάσταση στους ελληνικούς δρόμους καθυστερούμε τόσο, που δεν προλαβαίνουμε να κάνουμε ούτε τα απαραίτητα; Μήπως καθημερινά έχουμε να αντιμετωπίσουμε τόσα παράδοξα εκνευριστικά στους δρόμους όπως πορείες, κλεισίματα δρόμων και προπάντων τροχονόμους που δεν φροντίζουν την εύρυθμη κυκλοφορία αλλά μόνο να μας στήνουν παγίδες για να εισπράξουν πρόστιμα; Γι αυτούς και για άλλους πολλούς λόγους βιαζόμαστε και οδηγούμε έτσι. Ή μήπως υπάρχει κανένας που συμπεριφέρεται έτσι για πλάκα;
Άλλη μία παγκόσμια πρωτοτυπία της Ελλάδας είναι η διαγράμμιση των δρόμων. Ότι πολλές φορές είναι λάθος, αυτό το γνωρίζουμε όλοι. Ότι το υλικό που χρησιμοποιούν είναι χειρότερο και από νερομπογιά επίσης το γνωρίζουμε όλοι. Για το λόγο αυτό βλέπουμε φρεσκοστρωμένους δρόμους, λίγο καιρό μετά να χάνουν τις διαγραμμίσεις. Το περίεργο είναι όμως ότι όταν γίνονται έργα και βάφονται προσωρινά νέες γραμμές, αυτές φεύγουν δυσκολότερα από ότι οι κανονικές! Έτσι, υπάρχουν πολύ κεντρικοί δρόμοι που οι γραμμές του οδοστρώματος κροσάρουν η μία την άλλη δημιουργώντας χάος. Και δεν είναι μόνο το χάος που δημιουργείται, ή ο κίνδυνος ή οι καθυστερήσεις. Η σωστή διαγράμμιση είναι ασφάλεια, λιγότερα ατυχήματα, σωστότερη οδήγηση. Μπογιά είναι στο κάτω – κάτω.
