Φύγε Από το Δρόμο μου

Τις προάλλες περπατούσα σε κάποιο κεντρικό σημείο, σε μια όμορφη πόλη που υποτίθεται ότι είναι φιλική για περπάτημα. Ένα ζευγάρι λοιπόν με το μωρό στο καρότσι του, αναγκαστικά, περπατούσε στο δρόμο, δίπλα στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Αυτά τα χιλιάδες αυτοκίνητα που ήταν παρκαρισμένα παντού, έκλειναν κάθε πέρασμα και κάθε ράμπα, ενώ τα σχεδόν ανύπαρκτα ή κατεστραμμένα πεζοδρόμια δεν επέτρεπαν ούτε καν να περπατήσεις, πόσο μάλλον να σπρώχνεις και καρότσι. Ο δρόμος από την άλλη πλευρά ήταν φαρδύς, ώστε να χωράνε δύο αυτοκίνητα. Μία κυρία, μεσήλιξ, θεώρησε έξυπνο λοιπόν να σταματήσει το αυτοκίνητό της δίπλα στο ζευγάρι και «να τους τα πει ένα χεράκι» που περπατάνε μέσα στο δρόμο, όχι γιατί ενδεχομένως κινδυνεύει το παιδί, αλλά γιατί της στερούν όλο το φάρδος του δρόμου. Τι να της πεις; Στο δικό της κόσμο προτεραιότητα δεν έχει ο πεζός. Μάλλον προτεραιότητα έχει η ίδια, ανάλογα με το τι είναι εκείνη, πεζή ή οδηγός.