Το Ασχημότερο Μοντέλο

Μιας και όλες οι αξιοπρεπείς ιστοσελίδες και τα περιοδικά παρουσιάζουν νέα μοντέλα και τεχνικά χαρακτηριστικά, είπα κι εγώ να κάνω κάτι ανάλογο. Πείτε τη γνώμη σας για το ασχημότερο μοντέλο που κυκλοφορεί στους Ελληνικούς δρόμους! Πέρα από τεχνικά χαρακτηριστικά, επιδόσεις, σχέση ποιότητας-τιμής, ποιο νομίζετε ότι είναι το ασχημότερο αυτοκίνητο; Απαντήστε στα "σχόλια"...

Ο Πονηρός Έλληνας και η Ουρά

Η Ελλάδα είναι γνωστή στο εξωτερικό για δύο πράγματα: Το μουσακά και την αδυναμία των Ελλήνων να κάθονται στην ουρά. Στην τράπεζα, στη στάση του λεωφορείου ή στο φανάρι, πάντα υπάρχει ένας, τι ένας; πολλοί, πονηροί οι οποίοι πηγαίνουν κατευθείαν μπροστά. Πάντα οι άλλοι τους βρίζουν, αυτοί ανταπαντούν και πάνε πίσω ή δεν πάνε, μέχρι που εμφανίζεται ο επόμενος. Όπου περιμένουν άνθρωποι, είναι και λιγότερο εύκολο να παραστήσεις τον ανήξερο και να στηθεί μπροστά τους γιατί θα σου μιλήσουν. Με τα αυτοκίνητα όμως, περνάς τα κορόιδα που περιμένουν ώρες το φανάρι (γιατί με κάθε πράσινο περνάνε 10 πονηροί και 2-3 από την κανονική ουρά) και βρίσκεσαι μόνος και ανενόχλητος μπροστά. Το καλύτερο δε είναι όταν συναντάς άλλους πονηρούς, πιο πονηρούς από εσένα που έχουν πάει και έχουν κλείσει το δρόμο μπροστά από το φανάρι πριν πας εσύ. Εκεί είναι το αποκορύφωμα! Αρχίζουμε και κλείνουμε το αριστερό ρεύμα, το γρήγορο, ψύχραιμοι. Κάπως θα χωθούμε μπροστά από κάποιο κοροϊδάκι. Στο μεταξύ αυτοί που έρχονται πατημένοι στην αριστερή, άσ’ τους να κορνάρουν! Και θυμάμαι τους στίχους του Άσιμου «Ένας αλλά λέων, κι όλοι εσείς ΤΥΡΙΑ!»…

Robby - Ελληνικός Κατάλογος

<a href="http://www.robby.gr/">Robby - Ελληνικός Κατάλογος</a>

ΚΟΚ για Ντελιβεράδες

Δεν ξέρω αν διαβάσατε τον νέο Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, αλλά ξέχασαν να συμπεριλάβουν ειδικό κεφάλαιο για παπάκια ντελίβερι. Εκεί που λέει ότι όχι μόνο έχουν δικαίωμα να πηγαίνουν ανάποδα σε μονόδρομο, όχι μόνο επιτρέπεται να κυκλοφορούν χωρίς φώτα τη νύχτα, αλλά έχουν και το δικαίωμα να σε βρίσουν κιόλας αν τυχόν τους στραβοκοιτάξεις. Είπαμε παιδιά, η ανοχή και ο σεβασμός έχει κάπου κι ένα όριο.

Αδέσποτα Σκυλιά

Τα αγαπάω τα σκυλιά. Δεν έχω τίποτα μαζί τους, δεν τα πειράζω και δεν με πειράζουν. Όταν βλέπω όμως καμιά φορά στη μέση του δρόμου κανένα άμοιρο σκυλάκο πανικόβλητο, δεν ξέρω ποιον να πρωτολυπηθώ: Το κακόμοιρο το ζώο που είναι σίγουρο ότι μέσα στα επόμενα δευτερόλεπτα θα χάσει τη ζωή του, ή τον άτυχο οδηγό που θα βρεθεί μπροστά του. Είναι πολύ εύκολο να χάσεις τον έλεγχο του αυτοκινήτου και να προκαλέσεις μεγάλο δυστύχημα στην προσπάθεια να αποφύγεις το ζώο στη μέση του δρόμου. Από την άλλη, και να κάνεις την καρδιά σου πέτρα και να πας κατευθείαν επάνω του, δεν είναι επικίνδυνο? Πέρα από τις υλικές ζημιές στο αυτοκίνητο (που είναι πολλές και δεν πρέπει να τις παραβλέπουμε καθόλου), υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να μας βγάλει από την πορεία μας και να παρασύρουμε κι άλλους οδηγούς στο πέρασμά μας. Γι αυτό, η μόνη λύση είναι να γίνει αυτό που έπρεπε να έχει γίνει από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας: Να μαζευτούν τα αδέσποτα από αρμόδιες υπηρεσίες. Έλεος πια, που ζούμε!

Μεγάλο Αυτοκίνητο, Μεγάλο Θάρρος!

Αναμφισβήτητα υπάρχει κάποιος κρυφός δεσμός ανάμεσα στο μέγεθος αυτού που οδηγεί κανείς με το θράσος που επιδεικνύει στο δρόμο. Εξηγούμαι: Οδηγείς μπετονιέρα, είσαι πιο νταής από τον οδηγό του Ι.Χ. Οδηγείς μεγάλο τζιπ, είσαι πιο τσαμπουκάς από τον οδηγό του smart. Να όμως που είδα το εξής περιστατικό στο δρόμο: Είναι ένας φορτηγατζής και κολλάει άσχημα σε ένα smartάκι. Πάει να του χωθεί, πατάει φρένα απότομα, γκαζώνει απότομα κλπ. Πίσω από το παρμπρίζ, ο φορτηγατζής βρίζει το smartάκι. Άσχημα. Σταματάει το smart, κατεβαίνει ο οδηγός κάτω και ανοίγει την πόρτα του φορτηγού και τραβάει το φορτηγατζή έξω! Ο οδηγός του smart είναι περί τα 2 μέτρα και πάνω από 100 κιλά. Ο φορτηγατζής μεσόκοπος, κοντούλης, χοντρούλης, ανθρωπάκι. «Έχεις κανένα πρόβλημα να σου λύσω;» λέει ο smart. Και απαντάει ο φορτηγατζής κάτασπρος: «Ε, μας εσείς οι νέοι! Πως οδηγείτε έτσι βρε παιδί μου!». Τα ξέχασε όλα! Και τσαμπουκάδες και νταηλίκια και βρισιές και όλα! Ο οδηγός του smart έφυγε γελώντας.

Άμα Τρακάρω τι να Κάνω;

Λοιπόν, να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους: Όταν τρακάρουμε δεν υπάρχει κανένας μα κανένας λόγος να κατέβουμε κάτω και να διαπληκτιστούμε με τον άλλο οδηγό. Δεν μας ζητάει κανένας να βγάλουμε εμείς την απόφαση για το ποιος έφταιγε, ούτε και έχει καμία σημασία αν ο άλλος οδηγός παραδεχτεί ότι έφταιγε ή όχι. Οι ασφαλιστικές εταιρίες θέλουν απλώς τη δήλωση του ατυχήματος, μία απλή δήλωση του συμβάντος όπου περιγράφουμε ακριβώς τι συνέβη. Μετά βγάζουν άκρη μεταξύ τους. Δεν ξέρω γιατί μας έχει μείνει αυτό το μεταπολεμικό απωθημένο, να κατεβαίνουμε κάτω και να αναγκάζουμε τον άλλο οδηγό να παραδεχτεί ότι έφταιγε. Δεν δικάζουμε εμείς. Επίσης, αν φταίμε, δεν χρειάζεται να καταφύγουμε σε ψέματα και άλλα τεχνάσματα. Πρέπει να καταλάβουμε ότι ΔΕΝ πληρώνουμε τη ζημιά από την τσέπη μας. Η ασφαλιστική εταιρία πληρώνει. Το χειρότερο που μπορεί να μας κάνει είναι να μας ανεβάσει κατά μία μονάδα το bonus-malus. Μία μικρή αύξηση στα ασφάλιστρα την επόμενη χρονιά. Για αυτά τα λίγα ευρώ αξίζει να ξεφτιλιζόμαστε, να λέμε ψέματα ακόμα και να τρέχουμε στα δικαστήρια;

Λεωφόρος Μαρκοπούλου

Πρόσεχα σήμερα τα πλαϊνά κιγκλιδώματα στη λεωφόρο Μαρκοπούλου που ενώνει το Μαρκόπουλο με την Παιανία. Ανά πενήντα μέτρα περίπου είναι «τσαλακωμένα», σημάδι ότι έχει γίνει ατύχημα. Αυτά τα σημάδια είναι δεκάδες. Και σκέφτομαι με το απλοϊκό μυαλό μου: Καλά, αφού ο δρόμος είναι χάλια, είναι σκοτεινός, είναι γλιστερός, έχει επικίνδυνες στροφές που δεν χρειάζονται και τώρα μάλιστα που ξανάστρωσαν ένα κομμάτι του, το έκαναν χειρότερο από ότι ήταν πριν (το έχετε ξαναδεί αυτό; Να εργάζονται επί μήνες για να ξαναστρώσουν ένα δρόμο και να παραδίνεται χειρότερος από ότι ήταν πριν!) Όταν μάλιστα γινόταν η Αττική οδός, πήρε ένα κομμάτι του δρόμου, ο οποίος έκανε μία μεγάλη και επικίνδυνη παράκαμψη που πραγματικά δεν χρειαζόταν. Στο δρόμο τελευταία έχουν βάλει και φανάρια τα οποία έχουν δημιουργήσει σοβαρό κυκλοφοριακό πρόβλημα που δεν υπήρχε πριν. Οι καταγγελίες και τα τηλεφωνήματα καθημερινά είναι αμέτρητα. Ωστόσο δεν γίνεται τίποτα για την εξυπηρέτηση των χιλιάδων οδηγών που τον χρησιμοποιούν καθημερινά. Να σημειώσω επίσης ότι στην Παιανία είναι και ένα μεγάλο τηλεοπτικό κανάλι του οποίου οι εργαζόμενοι (και οι δημοσιογράφοι) σίγουρα βλέπουν την κατάσταση και υφίστανται την ταλαιπωρία. Ουδέποτε το έχουν θίξει το θέμα όμως. Μήπως η κακή αυτή κατάσταση του δρόμου δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ, επειδή εξυπηρετεί τις εισπράξεις των διοδίων της Αττικής Οδού; Μήπως τα συμφέροντα του καναλιού και της Αττικής Οδού ταυτίζονται; Λέω, μήπως. . . Δεν θέλω να θίξω κανέναν.

«Μεγάλες» Κουβέντες

Άλλη μία μεγάλη φιλοσοφία από αυτές που κανένας αρμόδιος δεν έχει σκεφτεί: Αντί να χρησιμοποιεί τους αστυνομικούς να μοιράζουν κλήσεις, η Πολιτεία μήπως θα ήταν καλύτερα τα πρωινά να τους τοποθετεί σε θέσεις-κλειδιά να διευκολύνουν την κίνηση και να πηγαίνει ο κόσμος γρήγορα και με ασφάλεια στη δουλειά του; Μήπως αντί να φυλάνε ένα σωρό μεγαλόσχημους για τους οποίους ο κόσμος αδιαφορεί, να έκαναν κάτι χρήσιμο για την κοινωνία εν γένει; Μήπως η πρόληψη είναι καλύτερη από τη «θεραπεία» / τιμωρία; Αλλά θα μου πεις, η πρόληψη δεν αφήνει ευράκια από κλήσεις...

Σε τι θα σου Χρησιμεύσει ένα Hummer

Είναι ένα αξιοθαύμαστο αυτοκίνητο. Μεγάλο, βαρύ, δυσκίνητο, χωρίς ανέσεις και με μεγαλόπρεπη τιμή. Ένα αυτοκίνητο – θρύλος που τα αδελφάκια του έχουν χρησιμοποιηθεί και στον πόλεμο της Αμερικής κατά του Ιράκ. Ένα πραγματικό status symbol. Το οδηγείς και γυρίζουν κεφάλια να σε θαυμάσουν βρε παιδί μου. Σε θαυμάζουν γιατί α) έχεις τα λεφτά να πετάξεις από το παράθυρο για να πάρεις τέτοιο αυτοκίνητο, β) έχεις ακόμα περισσότερα λεφτά για να του βάζεις βενζίνη και γ) γιατί αν τρακάρεις, εσύ θα ξύσεις τη μπογιά του προφυλακτήρα ενώ τον δύσμοιρο τον άλλο οδηγό θα τον σκοτώσεις. Θαύμα. Στο δε παρκάρισμα υπερέχεις σταθερά. Τι κι αν χρειάζεται δύο θέσεις κανονικών αυτοκινήτων; Αν ακουμπήσεις λίγο τον μπροστινό και λίγο τον πίσω, θα παρκάρεις. Έτσι κι αλλιώς εσύ, είπαμε, θα ξύσεις τη μπογιά του προφυλακτήρα, ο άλλος θα τρέχει στα συνεργεία. Γιατί φυσικά, αν του κάνεις ζημιά, σιγά μην του αφήσεις και τα στοιχεία σου να σου ζητάει λεφτά. Αφού τα έχεις ξοδέψει όλα στην αγορά του αυτοκινήτου και στις βενζίνες…

Ράμπες στην Άκρη του Δρόμου

Κεντρική λεωφόρος με δύο λωρίδες, από αυτές που την ημέρα οι δύο λωρίδες μποτιλιάρονται και ο κόσμος μένει σταματημένος επί ώρες. Το βράδυ όμως, μετά τις ώρες γραφείων - καταστημάτων, ο δρόμος ερημώνει. Κυριολεκτικά, κυκλοφορούν ελάχιστα αυτοκίνητα. Εκεί λοιπόν μπορείς να κινηθείς και με μεγάλη ταχύτητα, γύρω έχει αλάνες, έχεις ορατότητα δεν υπάρχει πρόβλημα. Αμ υπάρχει. Οι πονηροί καταστηματάρχες της περιοχής έχουν θεωρήσει έξυπνη ιδέα να εκμεταλλευτούν τα πεζοδρόμια για να τα κάνουν ιδιωτικό πάρκιν. Έτς, έχουν απλώσει ραμπίτσες από τα ψηλά πεζοδρόμια, για να μη φθείρουν και τα λάστιχα των αυτοκινήτων τους, οι οποίες φτάνουν αρκετά μέχρι έξω στο δρόμο. Έτσι λοιπόν όπως έρχεται κάποιος τη νύχτα με αρκετή ταχύτητα, εύκολα μπορεί να βρει σε αυτές τις ράμπες και να κάνει μία θεαματική στροφή στον αέρα και να προσγειωθεί ποιος ξέρει που. Ήθελα να ήξερα, κανένας από τους υπεύθυνους που είναι ο δρόμος στη δικαιοδοσία τους δεν το έχει δει; Ή μήπως ο δρόμος ανήκει στο δήμο και ο δήμος θέλει να τα έχει καλά με τους καταστηματάρχες;

Λεωφορείο το Εμπόδιο

Έχω βγει από τα ρούχα μου. Είπαμε, να βοηθάμε τα μέσα μαζικής μεταφοράς, ένα λεωφορείο μεταφέρει 100 επιβάτες όταν ένα αυτοκίνητο έναν ή δύο, αλλά όχι κι έτσι. Γιατί κανένα λεωφορείο δεν χρησιμοποιεί τους ειδικούς χώρους στα δεξιά μπροστά στη στάση, αλλά σταματάνε όλοι στο δεξί ρεύμα κόβοντας την κυκλοφορία. Αφού αυτοί οι χώροι έχουν ανοιχτεί ακριβώς γι αυτό το σκοπό, για να προσπερνάνε τα αυτοκίνητα που βρίσκονται από πίσω, όταν το λεωφορείο κάνει στάση. Επίσης, σε δρόμους με μία λωρίδα κυκλοφορίας, γιατί ο οδηγός του λεωφορείου φροντίζει πάντα να σταματάει όσο πιο έξω μπορεί; Για να μην τον προσπεράσουν τα αυτοκίνητα; Τι σόι ικανοποίηση εισπράττει ο οδηγός του λεωφορείου όταν «σέρνει» από πίσω του δεκάδες αυτοκίνητα που σταματούν και ξεκινούν στις στάσεις του, βρίζοντάς τον; Να σας πω γιατί γίνεται: Γιατί ποτέ κανένας Τροχαίος δεν έχει κόψει κλήση, ούτε καν έχει κάνει σύσταση σε οδηγό λεωφορείου. Γι αυτό.

Φανάρια στη Βάρης-Κορωπίου

Η λεωφόρος Βάρης-Κορωπίου είναι ο μοναδικός δρόμος που ενώνει τα νότια προάστια με την Αττική Οδό και το αεροδρόμιο. Χρειάστηκαν χρόνια (και ζαμάνια) για να αποφασιστεί επιτέλους να διαπλατυνθεί ο δρόμος και να γίνει –μη φανταστείτε τίποτα τρελό- δύο λωρίδες. Φυσικά, γύρω-γύρω είναι βουνά και χωράφια, αλλά αυτοί που πήραν τη γενναία απόφαση έκριναν ότι τρεις λωρίδες ανά ρεύμα θα είναι υπερβολή, περιττό. Τέλος πάντων, κάθε πρωί ο δρόμος είναι βήμα σημειωτόν. Αυτό δημιουργεί τεράστιο κυκλοφοριακό πρόβλημα στη Βάρη και φυσικά προκαλεί τρομερή ρύπανση στην περιοχή, αφού τα αυτοκίνητα με το σταμάτα-ξεκίνα επί τόσες ώρες εκπέμπουν πολύ περισσότερα καυσαέρια από το αν πέρναγαν με ταχύτητα και έφευγαν. Όμως το γκράν-σουξέ είναι τα φανάρια σε όλο το μήκος του δρόμου, από τη Βάρη μέχρι το Κορωπί. Σε κάθε διασταύρωση έχει τοποθετηθεί φανάρι. Μέχρι εδώ καλά. Αν σας πω όμως ότι στο Κορωπί υπάρχουν διασταυρώσεις που είναι 50 μέτρα ασφαλτοστρωμένες και μετά καταλήγουν σε αγροτικό χωματόδρομο ή ακόμα και σε χωράφι; Τα φανάρια εκεί λειτουργούν κανονικά. Σταματούν την κυκλοφορία, κανονικά. Στη δε Βάρη, κάθε πενήντα μέτρα, σε κάθε γειτονιά και στενοσόκακο υπάρχει φανάρι το οποίο ανάβει κανονικά, όμως ποτέ δεν βγαίνει αυτοκίνητο. Από πού να βγει άλλωστε; Και όμως η κυκλοφορία της πιο βασικής αρτηρίας διακόπτεται. Πόσο έξυπνος πρέπει να είσαι για να το δεις αυτό και πόσο ακόμα σοφότερος για να το διορθώσεις;

Παίζουμε Τρενάκι;

Το είδα τις προάλλες σε ένα βιντεάκι από αυτά που κυκλοφορούν στο ίντερνετ και σήμερα το πρωί το συνάντησα για άλλη μία φορά μπροστά μου. Ήταν λοιπόν ένας παππούλης ο οποίος φοβόταν να το πατήσει και πήγαινε με 50 χλμ την ώρα σε μεγάλη λεωφόρο που όμως έχει μόνο μία λωρίδα. Είναι δε και δρόμος χωρίς ορατότητα οπότε δεν μπορείς να προσπεράσεις. Ακούει λοιπόν ο παππούς από το ραδιόφωνο ότι στο συγκεκριμένο δρόμο έχει δημιουργηθεί κυκλοφοριακό πρόβλημα. Και όμως, εκείνος βλέπει όλο το δρόμο άδειο μπροστά του. Και απορεί. Τότε κάνει zoom-out η κάμερα και βλέπουμε να «σέρνει» από πίσω του ουρά χιλιομέτρων από εκατοντάδες αυτοκίνητα. Δεν σας έχει συμβεί ποτέ;

Οι Οδηγοπαγίδες

Όπως οι ποντικοπαγίδες. Μόνο που είναι στους δρόμους και καραδοκούν τους οδηγούς. Ο δρόμος είναι γλιστερός, έχει ανάποδη κλίση, έχει λακκούβες, κλπ. Ή το ακόμα καλύτερο, το αγαπημένο μου: Στρωμένος με νέο οδόστρωμα μέχρι πριν τη στροφή και ακριβώς εκεί που αρχίζει η στροφή παραμένει η παλιά γλιστερή άσφαλτος, κάνοντας μάλιστα και ένα σκαλοπατάκι για να εκτιναχθεί το αυτοκίνητο και να γλιστρήσει στα σίγουρα! Τέλος πάντων. Εύκολα την πατάς. Γίνεται το ατύχημα και μετά έρχεται το πόρισμα της Τροχαίας: «Υπερβολική ταχύτητα»! Και το δικαιολογούν κιόλας. Λένε: «Αν πήγαινες με τριάντα όπως έλεγε η πινακίδα, δεν θα γλίστραγες» (Τώρα βέβαια, δεν ξέρω πως μπορεί να πάει ένα αυτοκίνητο με τριάντα και να μη σβήσει). Εγώ όμως συνεχίζω το σκεπτικό και λέω: «Και αν πήγαινα με 10 θα ήμουν ακόμα πιο ασφαλής. Αν δε, δεν πήγαινα καθόλου, τότε δεν θα κινδύνευα καθόλου». Άρα το συμπέρασμα είναι ότι η αιτία όλων των ατυχημάτων είναι το ότι βγαίνουμε από το σπίτι μας ή ότι έχουμε αυτοκίνητο εν γένει! Ε μα τα θέλει κι εμάς ο «κόλλος» μας.

Σου την Έχω Στημένη

Μα το έχω καημό και πρέπει να το πω. Ανεβαίνω το δρόμο στη μεγάλη ευθεία. Μπροστά μου έχω ένα αυτοκίνητο περίπου 100 μέτρα μακριά (όχι πολύ μεγάλη απόσταση), αλλά πίσω που είναι εντελώς άδειος ο δρόμος. Δεν έρχεται κανένας. Πλησιάζουμε τη διασταύρωση με άλλο μικρότερο δρόμο. Είναι ένα αυτοκίνητο που περιμένει να βγει και αυτό στο ρεύμα μας. Για κάποιο παράξενο λόγο, δεν περιμένει να περάσω κι εγώ που είμαι τελευταίος στην ουρά και να βγει μετά με την ησυχία του. Όχι. Προτιμάει να πάρει τα ρίσκα του και να πεταχτεί μπροστά μου για να στριμωχτεί σε αυτά τα 100 μέτρα. Έτσι, να αναγκαστώ να φρενάρω κι εγώ απότομα, να αναγκαστεί να γκαζώσει κι αυτός, να κινδυνεύσουμε και οι δύο. Στην καλύτερη, να τον προσπεράσω με τη φόρα που έχω και να βρεθεί πίσω μου έτσι κι αλλιώς. Δεν είναι απλή λογική να περιμένεις λίγο και να μπεις πίσω; Είμαι παράλογος;

Μέχρι πότε Παππούλη;

Αυτοκίνητο με αρχαιολογικό ενδιαφέρον που μόνο στις ελληνικές ταινίες εποχής συναντάμε πια. Κάτι σαν Fiat 128, Pegeaut 104 (και βγάλε), Seat εποχής, κλπ. Καλοδιατηρημένο όμως. Φρεσκοπλυμένο, με τα καλύμματα στα καθίσματα, το δερμάτινο κάλυμμα του τιμονιού και τα σχετικά. Γυαλιά πολύ χοντρά, ίσως και για καταρράκτη. Οδήγημα στην αριστερή. Φυσικά. Αφού η αριστερή είναι η πιο άδεια λωρίδα, γιατί να στριμωχνόμαστε στη μεσαία και στη δεξιά. Δεν έχετε παρατηρήσει, αν πάτε αριστερά με 30 χλμ την ώρα, ξαφνικά ο δρόμος μπροστά σας θα αδειάσει. Για το λόγο αυτό ο παππούλης δεν εγκαταλείπει την αριστερή. Βρε τι μούντζα έχει φάει, τι φώτα, τι κορναρίσματα, τι λεκτικοί σημαιοστολισμοί… τίποτα! Ή δεν καταλαβαίνει ή είναι πολύ απασχολημένος με αυτό που κάνει για να ανταπαντήσει. Πάντως είναι δημόσιος κίνδυνος. Κυρίως για αυτούς που αναγκάζονται να τον προσπεράσουν αντικανονικά. Αλλά και για τον ίδιο. Ποιος θα πάει πρώτος, το αυτοκίνητο ή ο οδηγός…;

Βορειοπροαστιώτισσα με «τζιπ»

Για να είναι ασφαλείς οι δεσποινίδες και οι κυρίες των βορείων προαστίων, μιας και έχουν την οικονομική δυνατότητα, καταφεύγουν στη λύση του «τζιπ». Του μεγάλου κυβισμού και ακόμα μεγαλύτερου όγκου, βενζινοβόρου και ρυπογόνου αυτοκινήτου. Όσο πιο μεγάλο τόσο πιο καλά. Porsche Cayenne, Toyota Land Cruiser, Jeep Grand Cherokee, Range Rover κλπ. Ότι πρέπει για τα στενοσόκακα της Κηφισιάς, της Γλυφάδας και του Κολωνακίου. Είναι όμως ασφαλές. Μόνο για την κυρία όμως. Αν κάνει τη στραβοτιμονιά και πέσει πάνω σε κανένα χριστιανό, μπορεί να τον σκοτώσει έτσι απλά, αλλά τι σημασία έχει; Η κυρία θα είναι ασφαλής. Λαμπρό παράδειγμα το παρκάρισμα. Μιας και δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα να παρκάρεις μία τέτοια μαούνα, είναι σίγουρο ότι θα ακουμπήσεις και τον μπροστινό αλλά σίγουρα τον πίσω. Τι κι αν του κάνεις ζημιά μερικών ευρώ; Εσύ κυρία μου και το αυτοκίνητό σου θα είσαι ασφαλής…

Δεν σ' Αφήνω, δεν σ' Αφήνω!

Είναι πρωί. Βιάζομαι να πάω στο γραφείο όπως όλοι βιαζόμαστε. Έχω την τύχη να πηγαίνω από την παραλιακή λεωφόρο. Είναι λοιπόν μπροστά μου μία Toyota Corolla που μόνο ο ιδιοκτήτης της και αυτός που του το πούλησε θεωρούν ότι είναι ΠΟΛΥ γρήγορο αυτοκίνητο. Είναι λοιπόν αριστερά και αγκομαχάει να πάει με 100. Φταίνε ίσως και τα ζαντολάστιχα που είναι δυο νουμεράκια παραπάνω από το κανονικό και δεν μπορεί να κουνηθεί το αυτοκίνητο. Είμαι από πίσω και θέλω να πάω πιο γρήγορα. Με βλέπει. Με αγνοεί. Δεν πιστεύει πως κάποιος μπορεί να πάει πιο γρήγορα από την Toyota Corolla, όχι από αυτή τη συγκεκριμένη τουλάχιστον, τη δική του! Περιμένω, περιμένω… τίποτα. Δεν ανάβω φώτα, δεν κορνάρω ποτέ. Δεν μου αρέσει. Στο τέλος περνάω από δεξιά και διακρίνω το περιφρονητικό του ύφος να με κοιτάζει απαξιωτικά. Δεν μπορεί κύριε να ανατρέπεις την κοσμοθεωρία μου έτσι! Την αριστερή πάντως δεν την εγκατέλειψε ούτε μετά.

Αριστερά, Χιλιόμετρα Πριν

Σήμερα το πρωί πηγαίνοντας για το γραφείο βλέπω στην αριστερή λωρίδα στην παραλιακή ένα συμπαθέστατο μελιτζανί-ιμάμ-μπαϊλντί Matiz που πήγαινε με τριάντα χιλιόμετρα την ώρα. Εγώ στη μεσαία. Ο γρήγορος οδηγός με ένα Opel Astra (όσο γρήγορο μπορεί να είναι ένα Opel Astra, ακόμα και με φυμέ τζάμια και ζαντολάστιχα) κόλλησε πίσω από το αυθάδικο μικρό και άρχισε να ανάβει φώτα, να κορνάρει και να γκαζώνει απότομα. Σύντομα διαπίστωσα ότι το Matiz οδηγούσε μία κυρία σαν τη γιαγιά μου, Θεός σχωρέσ’ την. Κολημένη στο παρμπρίζ, που να δει τι γινόταν πίσω της από τον καθρέφτη. Ο γρήγορος είχε σκυλιάσει, η κυριούλα τίποτα. Δεν μπορούσε να περάσει και από τη μεσαία λωρίδα γιατί είχε κίνηση και το Matiz πήγαινε με την ίδια ταχύτητα όπως και οι άλλοι στη μεσαία, ούτε πιο αργά ούτε πιο γρήγορα. Τελικά, στη Βουλιαγμένη η κυρία έστριψε αριστερά και επιτέλους έλυσε το κυκλοφοριακό πρόβλημα της παραλιακής. Είμαι σίγουρος ότι το θεωρούσε φυσικό να έχει πιάσει την αριστερή από το Φάληρο, αφού ήθελε να στρίψει αριστερά στη Βουλιαγμένη…

Καλή Aρχή!

Σε αυτό εδώ το ημερολόγιο θα διαβάζετε οδηγικές ιστορίες καθημερινής παράνοιας, όπως τις συναντάμε στο δρόμο όλοι μας, κάθε μέρα. Μην περιμένετε να διαβάσετε τίποτα καυστικές καταγγελίες ή φοβερές αποκαλύψεις, ούτε τίποτα σπάνια φαινόμενα και μοναδικά περιστατικά. Όχι. Απλές ιστορίες καθημερινής οδηγικής παράνοιας που συναντάμε στο δρόμο για το γραφείο και που πολλές φορές κάνουμε κι εμείς οι ίδιοι. Α και κάτι άλλο. Η σελίδα αυτή δεν φιλοδοξεί να μας κάνει καλύτερους οδηγούς ή καλύτερους ανθρώπους. Να μας διασκεδάσει θέλει. Αν τώρα κάποιος αναγνωρίσει τον εαυτό του ή τη συμπεριφορά του και καταφέρει να οδηγεί πιο "κοινωνικά" (σεβόμενος τους άλλους οδηγούς), αυτό κέρδος θα είναι! Καλή διασκέδαση.