Η Ελλάδα είναι γνωστή στο εξωτερικό για δύο πράγματα: Το μουσακά και την αδυναμία των Ελλήνων να κάθονται στην ουρά. Στην τράπεζα, στη στάση του λεωφορείου ή στο φανάρι, πάντα υπάρχει ένας, τι ένας; πολλοί, πονηροί οι οποίοι πηγαίνουν κατευθείαν μπροστά. Πάντα οι άλλοι τους βρίζουν, αυτοί ανταπαντούν και πάνε πίσω ή δεν πάνε, μέχρι που εμφανίζεται ο επόμενος. Όπου περιμένουν άνθρωποι, είναι και λιγότερο εύκολο να παραστήσεις τον ανήξερο και να στηθεί μπροστά τους γιατί θα σου μιλήσουν. Με τα αυτοκίνητα όμως, περνάς τα κορόιδα που περιμένουν ώρες το φανάρι (γιατί με κάθε πράσινο περνάνε 10 πονηροί και 2-3 από την κανονική ουρά) και βρίσκεσαι μόνος και ανενόχλητος μπροστά. Το καλύτερο δε είναι όταν συναντάς άλλους πονηρούς, πιο πονηρούς από εσένα που έχουν πάει και έχουν κλείσει το δρόμο μπροστά από το φανάρι πριν πας εσύ. Εκεί είναι το αποκορύφωμα! Αρχίζουμε και κλείνουμε το αριστερό ρεύμα, το γρήγορο, ψύχραιμοι. Κάπως θα χωθούμε μπροστά από κάποιο κοροϊδάκι. Στο μεταξύ αυτοί που έρχονται πατημένοι στην αριστερή, άσ’ τους να κορνάρουν! Και θυμάμαι τους στίχους του Άσιμου «Ένας αλλά λέων, κι όλοι εσείς ΤΥΡΙΑ!»…
2 σχόλια:
Φαίνεται ότι πράγματι μας ξέρουν έτσι και στο εξωτερικό, όσο ήμουν στην Αγγλία μου το έλεγαν και οι φίλοι μου για τον τρόπο που "καθόμαστε" στην ουρά, αλλά και για τον τρόπο που οδηγούμε. Βέβαια, παραδόξως, όλοι οι Έλληνες στο εξωτερικό κάθονται "παναγίες"...
Συμφωνώ, αυτό είναι πολύ επικίνδυνο όπως επίσης και όταν ανάβει το πράσινο και ξεκινάς κανονικά και έρχεται κάποιος έξυπνος από την εξωτερική να χωθεί μπροστά σου. Μου έχει τύχει και παραλίγο να τρακάρω γιατί ο τύπος ήθελε να στριμωχτεί μπροστά μου και δεν τον είχα δει.
Δημοσίευση σχολίου