Δεν ξέρω τι με ενοχλεί πιο πολύ. Το ότι οι μπλε κάδοι της ανακύκλωσης έχουν ξεχειλίσει στη γειτονιά μου και τα σκουπίδια σχεδόν έχουν κλείσει το δρόμο; Ή το ότι εγώ και πολλοί άλλοι αφελείς μαζεύουμε τα ανακυκλώσιμα σκουπιδάκια μας ένα-ένα για να πάμε να τα εναποθέσουμε ευλαβικά, σε ένα κάδο που δεν θα αδειάσει ποτέ; Στην πρώτη περίπτωση, ισχύει ότι με όλα τα σκουπίδια: Τα παίρνει ο αέρας ή τα άφθονα αδέσποτα και τα σκορπίζουν παντού, διατηρώντας την εικόνα της βρώμικης πόλης μας. Και βέβαια δημιουργούν και έναν επιπλέον κίνδυνο στον ήδη επικίνδυνο οδικό ιστό. Στην άλλη περίπτωση, πολλές είναι οι φορές που έχω ορκιστεί ότι δεν θα ανακυκλώσω τίποτα πια. Δεν θα είμαι εγώ ο Δον Κιχώτης που θα προσπαθεί να σώσει τον κόσμο, όταν οι πιο αρμόδιοι από εμένα "τυρβάζουν περί τα άλλα". Έλα όμως που δεν το κάνω ποτέ. Γιατί δεν μου πάει καρδιά. Γιατί δεν θέλω να τους μοιάσω. Γιατί, στο κάτω-κάτω, εγώ την ανακύκλωση την κάνω για εμένα και για κανέναν άλλον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου